Beste Tom,
 
In mijn laatste brief aan jou beloofde ik je vaker te schrijven. Het is tijd om die belofte in te lossen. Ik heb hiervoor twee redenen. Laat ik met de eerste reden beginnen.
 

Ik wil mijn hoed heel diep voor jou afnemen, Tom. Twee jaar op rij tot de laatste dag meedoen in de zwaarste wielerronde op de kalender, de Giro d’Italia. Er zijn weinig Nederlanders, neen, er zijn weinig wielrenners an sich die dit kunnen zeggen.

 

Je won niet, dat was de overheersende gedachte in Nederland. En ik moet toegeven dat gevoel borrelde ook in mijn onderbuik. Maar nadat ik een paar stappen terug deed en de situatie van een afstandje bekeek bekroop mij een erg trots gevoel. Of was het meer bewondering? Ja, bewondering voor de klasse renner die jij nu toch wel langzaam bent geworden. Je bent een naam. Er wordt rekening met je gehouden. Je bent een voorbeeld. Een idool. Je bent een wereldtopper. Je bent een winnaar.

 

Dank voor een prachtige Giro, Tom. Ik heb van jou (en Sam) genoten.

 

Dan het tweede punt dat mij mijn belofte doet houden. Tom, jij kwam eerder deze week met een grote aankondiging. Je rijdt de Tour. Sterker nog, je gaat proberen waar alle grote klassementsrenners sinds wijle Marco Pantani niet in slaagden: zowel een klasse Tour als Giro rijden. Je wilt het geel, je wilt ervaring op doen als klassementsrenner in het grootste wielercircus op aarde en je wilt jezelf uitdagen.

 

Tom, je had mijn respect al, maar dit getuigt van grote zelfkennis. Natuurlijk wordt het moeilijk. Natuurlijk is de kans groter dat je in de loodzware derde week die ene Giro etappe over de Colle Delle Finestre verfoeit, maar jij maakt altijd doordachte en weloverwogen besluiten. Ik heb er vertrouwen in dat, wat het resultaat ook is, dit een van die besluiten is.

 

Tom, waar jij eerder deze week een grote aankondiging deed, heb ik er stiekem ook een. Voordat ik deze met iedereen deel, wil ik hem graag eerst met jou delen.

 

Zoals je misschien wel weet, ben ik na een jaar lang hard gewerkt te hebben nu al meer dan dertien maanden nieuwe delen van de wereld aan het ontdekken. Ik wilde rust in mijn kop, de batterij opladen, zien of ik me ergens anders kon thuisvoelen, de tijd hebben na te denken waar ik met mijn leven heen wilde wat mijn doelen zijn, maar bovenal wilde ik genieten.

 

Ik ben in dit alles glansrijk geslaagd, Tom, en daarom keer ik over zestien dagen huiswaarts. Uitgerust, nog steeds genietend en hongerig naar nieuwe uitdagingen.

 

En, Tom, een van deze uitdagingen is de reden waarom ik jou schrijf. Ik heb een plan. Een plan dat ik wil uitvoeren en dat me heel veel creatieve energie geeft. Ik laat je over een week wat meer weten. Tot die tijd blijft het doek nog even naar beneden. Een verrassing is natuurlijk veel leuker als hij niet direct wordt prijsgegeven…

 

Groet Kai