Beste Tom,

De adrenaline giert nog na door mijn lichaam. De zweetdruppels vallen van mijn voorhoofd alsof ik net zelf een wereldprestatie heb geleverd in een mondiale sport. Ik sla een groot glas water in een keer achterover, haal diep adem en knijp mezelf in mijn arm. 

Is dit alles zojuist echt gebeurd?

Ik neem je even mee naar vijftien minuten eerder. Jij zit op je fiets, tijdritmodus aan en de eerste hagelstenen ketsen van je helm af. Achter je rijden een ex-wereldkampioen op de weg en de drager van de bolletjestrui. Ze zien af, net als jij, maar komen geen steek dichterbij. Nog twee komma vier kilometer. Zou het kunnen?

Op dat moment komen in Amsterdam vier frisse, jonge meiden de baan op gelopen. Zelfverzekerd en een tikkeltje gespannen, zwaaien ze naar het publiek. Schippers, Sedney, Van Schagen en Samuel. Vier razendsnelle vrouwen. En misschien wel de nieuwe Europese kampioenen op de estafette…

De hagel is inmiddels overgegaan in zware regenval. Het is donker. In het licht van de koplampen zien we jouw ranke, bruine benen. Ze blijven maar malen, alsof jij door de boter trapt. Steeds vaker kijk je om. Je ziet niets. Een grote leegte. Een goede leegte. Nog één kilometer. Als je maar niet instort…

De trainingsjackjes zijn inmiddels uit. Ieder lid van de ploeg is naar zijn eigen wisselpunt gelopen. Het kolkende stadion schreeuwt het nog een keer voor jullie uit. De atmosfeer is er. Nu nog jullie prestatie…

Nog een halve kilometer. De vaste camera’s voelen voor ons supporters als een bevrijding. Wanhopig probeer ik om de hoek van mijn televisie de kijken. Komt er nog iemand aan? Is er nog steeds die leegte? Vijfhonderd meter. De camera zoomt uit en…

De starter neemt zijn positie in. De lach is van jullie gezicht verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een mix van concentratie en gezonde spanning. Het stadion wordt muisstil. Als er nu iemand een spelt bij zich had…

Driehonderd meter. Je kijkt om en ziet nog steeds niks. Langzaam dringt het besef tot je door. Het gaat lukken!! In een opwelling kijk je om en schreeuw je naar je ploegleider. De dikke regendruppels die vanuit de asgrauwe hemel op je neerdalen, voel je niet eens meer. De teleurstelling van het afstappen in de Giro is vergeten. De slechte benen van de afgelopen dagen zijn verleden tijd. Je hebt het gezegd: “Als ik in de ontsnapping mee ga, doe ik dit enkel als ik weet dat ik kan winnen.” En dat doe je vandaag! “Tom Dumoulin, wint de koninginnenrit”. Koning Tom heerst!

Pang! Het startschot klinkt en een orkaan van geluid daalt op jullie neer. Het land in de baan voor jullie is razendsnel weg. Is die eerste wissel goed? Vol van hartstocht schreeuw ik naar mijn beeldscherm “PAK, PAK, PAK”. Jullie doen het. Even twijfel ik. Maar niet te lang. Schippers loopt iedereen en alles voorbij. Zij is de koningin van de sprint. De wissel is perfect, de bocht is gestroomlijnd. Sedney, moet het alleen nog maar afmaken. Vijftig meter, veertig, dertig, twintig, vijftien – een laatste blik naar achter – tien, vijf – de gebalde vuist – Europees kampioen! Nationaal Record! Wereldtoppers. Grandioos!

De adrenaline giert nog na door mijn lichaam. De zweetdruppels vallen van mijn voorhoofd alsof ik net zelf een wereldprestatie heb geleverd in een mondiale sport. Ik sla een groot glas water in een keer achterover, haal diep adem en knijp mezelf in mijn arm. 

Het is allemaal écht gebeurd.

 

Groet Kai