Door Kai van de Wiel

Kent u dat gevoel? Jarenlang heb je een hobby gehad. Een passie die je elke dag met volle overgave beoefende en waar je ’s avonds vlak voor het slapengaan alweer naar kon uitkijken. Hele dagen en soms zelfs nachten heb je er mee gevuld. Totdat het moment van verzadiging optrad. Plots werje hobby, die ene passie, een gewoonte en hoorde het bij je vaste dagelijkse bezigheden. Naar verloop van tijd verzande het zelfs in een moetje en kwamen er andere, nieuwe en interessantere activiteiten om de hoek kijken. Je liet de hobby los en deze verdween naar de grijze regionen van je hersenpan.

Ooit komt er echter weer een dag dat de vonk opnieuw overslaat. Dat je weer lichte kriebels begint te voelen als deze hobby ter sprake komt of je erover leest. Die dag is onvermijdelijk….

Het is zondagochtend en ik zit in mijn rode kersttrui op de bank. Badend in het zonlicht van buiten, sla ik dé nieuwe en veelbesproken wielerroman van ons grootste wielertalent ooit open. Na twee bladzijdes licht het scherm van mijn telefoon op. Een berichtje over het nieuwe tenue van Katusha-Alpecin. Ik voel een lichte kriebel in mijn onderbuik. Het is een kortstondige opwelling van vreugde, die even snel weer verdwijnt als dat hij kwam opzetten.

Direct pak ik mijn laptop en zoek ik naar het mapje met klassieke wielersites. Ik zuig de verhalen naar binnen als ware het heerlijke zoete versnaperingen. De kriebel, de vonk die ik voelde, bereidt zich langzaam uit tot een groots vuur.

Direct besluit ik Word te openen en ratelen mijn vingers over het toetsenbord. Met ieder woord dat op mijn scherm verschijnt, voel ik de liefde voor de wielrennerij en met name het schrijven over deze sport op twee wielen terugkeren. Het is nog wat onwennig, alsof papa mijn zijwieltjes net van mijn fiets heeft afgeschroefd. Maar het is heerlijk. God, wat is het fijn.

Maandenlang heb ik niet de tijd en vooral niet de rust gehad om te schrijven over het fietsen. Moe van een lang en intensief afstudeerjaar, snakte mijn hersenen en creatieve brein naar een pauze. Nooit had ik gedacht mijn liefde voor het schrijven en de wielersport uit het oog te verliezen. De wedstrijden keek ik nog wel. Sterker nog ik zat vanaf kilometer 0 klaar. Vrienden om me heen en een bak popcorn op schoot. Ook de verhalen achteraf en de uitgebreide wedstrijdverslagen voor degene die het spektakel hadden gemist, stonden paraat. Maar het schrijven, het vertalen van de beelden uit mijn gedachtes naar woorden op papier, schoot erbij in.

Vakantie liep naadloos over in werk, en werk escaleerde van een bijbaantje om mijn reis te verdienen tot een cv waardige functie. Creativiteit was nodig op de werkvloer en mijn brein ging uit zodra de voordeur achter mij dichtviel. De link van het blog verdween langzaam uit mijn favorieten. U als bezoeker trok langzaam weg. Enkel de sporadische berichtjes van vaste volgers herinnerde mij nog aan de epische en analytische verhalen die wij drieën ooit schreven.

Maar zoals ik al stelde, een oude liefde verlaat jij wel, maar vergeet je nooit. Een comeback is dan ook onvermijdelijk. Waar de renners nu volop in training zijn om fit en onverslaanbaar aan de meet te verschijnen, besluit ik op een zonovergoten ochtend in december dat mijn comeback, misschien wel onze comeback, aanstaande is. Ongetraind zoals het een echte liefhebber betaamd. Maar vol met liefde en passie voor die ene hobby die ooit de scepter zwaaide in mijn leven: het schrijven over de mooiste sport op aarde.

Wordt het een dagelijkse comeback, een wekelijkse uitschieter of een maandelijkse opwelling? Dat zullen we gaan zien. Misschien houdt de winterslaap nog wel even aan tot het echte spektakel weer van start gaat? Maar één ding is zeker. Het vuur brandt weer. Nu alleen nog de rust vinden om het brandend te houden.