Beste Tom,

Het was in de ronde van België dat ik hem voor het eerst zag. Als een duvel uit een doosje schoot hij weg uit het peloton. Nog 5 km te gaan. Sprinterploegen op kop en enkel vlakke wegen. Kansloos dus…

Voor hem was echter niets kansloos. Die dag boekte Maarten Tjallingi zijn eerste overwinning bij de profs, voor het kleine maar o zo ambitieuze Skill Shimano.

Gisteren nam diezelfde Tjallingi afscheid van de sport die hij altijd met passie en hartstocht bedreef. In zijn laatste koers deed hij wat hij het beste kon. Aanvallen en gigantisch hard op kop rijden.

Het mooie aan een renner als Tjallingi is dat hij niet bekend was door zijn goede resultaten. Natuurlijk won hij wel eens, reed hij ereplaatsen bij elkaar en imponeerde hij de volgers. Maar dit maakte Tjallingi niet tot de wielrenner die hij was. Maarten Tjallingi was namelijk een menselijke renner. Eentje van vlees en bloed. Eentje die koerste, omdat hij het mooi vond. Eentje die er altijd voor ging. Het winnen was een mooie bijkomstigheid.

Renners als hij zijn schaars. We moeten ze koesteren en liefhebben. Ze de waardering geven die ze verdienen. Wat ik gister zag gebeuren, maakte mij dan ook heel erg gelukkig. Op Twitter, op de radio, in de kranten en op televisie. Overal werd over deze prachtige renner, dit mooie mens geschreven en gepraat.

Hij laat de sport iets na wat niet uit te drukken is in resultaten of statistieken. Hij geeft de sport zijn heroïsche en krachtige karakter. Deze tegel speciaal aan hem opdragen, is wel het minste dat wij konden doen voor hem. 

Maarten Tjallingi!

 

Groet Kai