Deel 1: het seizoen 2015
Door Dieter van Spaandonk
Vandaag is het de dag van Lampre – Merida. In dit eerste deel zullen we jullie alles vertellen over het succesvolle seizoen 2015 van de Italiaanse ploeg. Vanmiddag volgt dan een prachtige vooruitblik op 2016 en de jaren daarna… In de avond zal worden afgesloten met een close-up van één van de grootste wielertalenten van dit moment die volgend jaar in dienst van Lampe rijdt: Louis Meintjes. Een iets andere opzet dus dan de laatste paar dagen, maar wel een hele dag vol wielerverhalen in het vooruitzicht over deze speciale Italiaanse ploeg.
Doorbraken en successen
Het afgelopen jaar was voor de roze blauwe ploeg succesvol. Er werd veel gewonnen (36 wedstrijden) en veel van deze overwinningen werden op de juiste momenten geboekt. Tien keer werd er gezegevierd in de World Tour en zelfs zeven maal mocht er een renner van Lampre juichen in de grote rondes. Dit is natuurlijk niet niks en als je naar het rennersbestand van vorig jaar kijkt, mag dit met recht een knappe prestatie worden genoemd. De ploeg heeft weldegelijk een aantal toppers in huis, zoals Filippo Pozzato en Rui Costa, maar het grote vuurwerk kwam in 2015 eigenlijk niet van hen. Het afgelopen jaar konden we vooral genieten van de doorbraak van een hoop veelbelovende jonge renners en klasbakken in de dop.
Eindelijk raak voor Sacha Modolo
Laten we beginnen met een grootse doorbraak van een sprinter die al tijden tegen de absolute top aanhikte, Sacha Modolo. Een talent is hij al lang niet meer, maar 2015 was zijn meest succesvolle jaar ooit. Hij kreeg het eindelijk voor elkaar om zijn goede vorm uit het voorseizoen vast te houden en slaagde er mede hierdoor in de strijd aan te gaan met de grote sprinters. Dit resulteerde direct in twee etappeoverwinningen in de Giro d’Italia, zijn thuisronde, en leverde Modolo een derde plaats op in de strijd om het sprintklassement.
Een Spaanse verrassing in Oman
Een andere man die vriend en vijand verraste aan het begin van het seizoen was Rafael Valls. Hij versloeg in de Ronde van Oman bovenop Green Mountain zowel Tejay van Garderen als Alejandro Valverde en ging ook nog eens aan de haal met de zege in het algemeen klassement. Ik moet toegeven dat het een wedstrijd in het begin van het seizoen betreft en dat deze plaatsvindt in een nietszeggende woestijn, maar deze overwinning is mede door het sterke deelnemersveld toch het vernoemen waard.
De geboorte van een groot Kroatisch klimmer
Iets later in het seizoen steekt er nog een renner zijn kop boven het maaiveld uit. Kristijan Durasek, een pezige Kroaat, liet zien dat ook hij mee kon doen in de kortere meerdaagse koersen. In de Ronde van Turkije leek Durasek in eerste instantie zijn meerdere te moeten erkennen in de ervaren rot Davide Rebellin. De Kroaat bleef de Italiaan echter bestoken met op het oog kansloze aanvallen, maar zijn werk loonde en Rebellin bezweek. Durasek pakte de eindoverwinning en vestigde zijn naam.
Nu denk je natuurlijk: winnen in een koers zonder aansprekende namen wat is daar nu knap aan? Durasek liet het hier echter niet bij zitten. In de ronde van Zwitserland, waar onze Tom Dumoulin dicht bij de eindoverwinning was, won hij op magistrale wijze een bergetappe. Hij reed weg uit de kleine kopgroep met favorieten, werd niet meer achterhaalt en mocht op de finish zijn handen in de lucht steken.
Hard werken loont
De laatste grote doorbraak is die van een sprinter, Davide Cimolai. Deze 26-jarige Italiaan beleefde zijn beste seizoen tot nu toe. Hij won de Trofeo Laigueglia, de Italiaanse opening van het seizoen, maar niet direct de grootst denkbare wedstrijd. Deze overwinning bleek echter een opmaat naar een veel grotere overwinning. In de vijfde etappe van de koers naar de zon, Parijs-Nice, pakt Cimolai alle topsprinters in. Hij wint voor mannen als Bryan Coquard, Michael Matthews, Nacer Bouhanni en seizoensrevelatie Alexander Kristoff.
Alsof dit nog niet genoeg was volgt na Parijs-Nice een overwinning op zichzelf. Cimolai finisht als 8e in het eerste wielermonument van 2015, Milaan Sanremo, en bewijst hiermee dat hij ook in deze koersen tot de absolute top behoort.
Jong talent dient zich aan
Naast de grote doorbraken die werden begeleid door grote overwinningen en noemenswaardige ereplaatsen in grote wielerwedstrijden, waren er ook nog een aantal kleinere doorbraken. Zo wint de piepjonge sprinter Niccolo Bonifazio twee wedstrijden en wordt hij heel knap 6e in Milaan San Remo, nog voor Cimolai. Verder boekt Jan Polanc (23) de mooiste overwinning tot nu toe in zijn carrière door de bergetappe op weg naar Abetone op zijn naam te schrijven.
Een strijdende, oude rot
Het slotwoord is echter aan Rubén Plaza. Deze Spanjaard wint niet veel in zijn carrière, wordt altijd achtervolgt door doping geluiden, maar blijft desondanks hard en gewillig doorstoempen op zijn fiets. Hij wint in 2015 in twee van de drie grote rondes een etappe. Zowel in de Tour op weg naar Gap als in de Vuelta op weg naar Cercedilla is Plaza de beste. Wij herinneren ons deze laatste etappe vooral door het feit dat Tom Dumoulin zijn trui verloor aan de latere eindwinnaar van de Vuelta Fabio Aru. Geluk en tranen liggen soms dicht bij elkaar.
Vanmiddag kijken we vooruit naar het jaar 2016 en stiekem ook al naar de jaren erna. Lampre-Merida lijkt namelijk grootse plannen te hebben met het oog op de toekomst…
'T Nieuwe Wielrennen 
Plaats een reactie